Ανηφορίζοντας κανείς ανάμεσα σε ελαιόδεντρα συναντά στην κορυφή της σκιερής αυτής διαδρομής το χωριό του Αγίου Λαυρεντίου όπου αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα και καλοδιατηρημένα χωριά του Πηλίου.
Το χωριό πήρε το όνομά του από τη βυζαντινή μονή του Αγίου Λαυρεντίου, και το περιβάλει ένα πέπλο αίγλης λόγω της σημαντικής του ιστορίας. Ο ναός χτίστηκε τον 12ο αι. από Βενεδικτίνους καθολικούς μοναχούς. Αυτό διαφαίνεται και από την ύπαρξη μιας λατινικής επιγραφής στο μνημείο, τμήματα της οποίας βρίσκονται εντοιχισμένα στη δυτική και βόρεια όψη του Καθολικού. Μετά την εγκατάλειψη του από αυτούς, ανακατασκευάστηκε τον 14ο αι., οπότε και αφιερώθηκε στη μνήμη του Αρχιδιάκονου Λαυρεντίου, ο οποίος μαρτύρησε στη Ρώμη το 258 μ.Χ. διότι δεν ήθελε να απαρνηθεί την πίστη του. Γι’ αυτόν το λόγο η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε ως Άγιο.
Το 1819 ο ηγούμενος της μονής γίνεται ο Δοσίθεος ο Β΄ ο επικαλούμενος Φιλόσοφος, καθώς ιδρύει μέσα στη μονή Φιλοσοφική Σχολή. Το χωριό όμως αυτό του Πηλίου και ειδικότερα ο ναός του Αγ. Λαυρεντίου εκτός από πνευματικός φάρος αποτελεί σημείο αναφοράς για το Πήλιο καθώς λειτούργησε ως πόλος αντίστασης απέναντι στους Τούρκους. Το Καθολικό της μονής λειτούργησε ως Κρυφό Σχολειό καθοδηγώντας τους κατοίκους και δίνοντας τους την ελπίδα της ελευθερίας. Το μοναστήρι υπέστη τρομερές καταστροφές από τους Τούρκους το 1823, όταν λεηλατήθηκε και το ομώνυμο χωριό. Τέλος τον Ιανουάριο του 1878 σχηματίζεται στον Άγιο Λαυρέντιο η "επαναστατική κυβέρνηση του Πηλίου" υπό τους Λεωνίδα Βούλγαρη, Ζήσιμο Μπασδέκη και Κωνσταντίνο Γαρέφη. Το χωριό γίνεται το επαναστατικό κέντρο του Πηλίου, συγκεντρώνονται 2.000 ένοπλοι Έλληνες, οι Τούρκοι όμως επιτίθενται και το κίνημα καταρρέει το Μάρτιο του 1878.
